Konusu

Park halindeki bir arabanın ön koltuğuna bağlanmış genç bir kadın, şoförün metodik olarak vadide bir mezar kazarken çaresizce izliyor. Dikiz aynasında sevgilisinin kanlar içinde cansız bedenini görür ve ya kaderine razı olur ya da ne pahasına olursa olsun kaçmak için mücadele eder. Ancak bu, hayatta kalmanın ölümden daha kötü olabileceği acımasız bir savaşın başlangıcıdır. Yıkıcı bir trajedide evlerini kaybeden baba ve oğul, eski bir kulübeye taşınmak zorunda kalır. Yeni hayatları onlar için pek rahat değildir ve baba-oğul arasındaki ilişki pek iyi gitmemektedir. İki arkadaşıyla hafta sonu ormanda yaptıkları av gezisinde bir baba ve oğul, topraklarını korumak için her şeyi yapmaya hazır bir kabileyle karşılaşır.

Film olabildiğince minimal: üç ana oyuncu, bir çöl, kapana kısılmış genç bir kadının bakışıyla mezar kazan bir uzaylı. Bu elbette ilginç bir teklif ama film göründüğünden daha heyecan verici olmak istiyor. En büyük sorun müzik. Khris Clymer’ın müziği harika, çok minimalist. Çoğu durumda, bir klavye ve bazen bir gitar eklenir. Ama bazen o kadar iyidir ki, Emilia’nın çektiği acının altını oyar ve dikkatini dağıtır. Bazı hüzünlü sahneler müziksiz daha iyi olabilirdi. Müzikle birlikte, bu sahneler izlenimci, iddialı hale geliyor ve bu da etkiyi artırıyor.