Mockingbird

Peck’in zirvesi. Harper Lee’nin 1960 tarihli yarı otobiyografik, Pulitzer Ödüllü romanından uyarlanan TO KILL A MOCKINGBIRD, 1930’larda ırksal olarak bölünmüş bir Alabama kasabasında geçen çocukluk haylazlığının unutulmaz nostaljik bir tasviri. Filmin tonu bazen aşırı derecede haklı görünüyorsa, kucaklamaya karşı koymanın zor olduğu şiirsel bir lirizmle dengeleniyor. Gregory Peck, 10 yaşındaki Alford ve 6 yaşındaki erkek fatma Badham olmak üzere iki çocuğu olan dul bir avukat olan dürüst avukat Atticus Finch’i oynuyor. Yaz boyunca, Alford ve Badham bir lastikle sokakta birbirlerini yuvarlayarak veya bir ağaç evinde oynayarak eğlenirler. Ancak onları en çok meşgul eden, Robert Duvall’ın yaşadığı gıcırdayan ahşap evdir. Mahalle efsanesine göre Duvall, en azından çocuklar tarafından hiç görülmediği halde babası tarafından delirmiş ve yatağına zincirlenmiştir. Çocuklar oynarken Peck, genç bir beyaz kadına tecavüz etmekle suçlanan siyahi bir adamı temsil etmeyi kabul eder. Birkaç kişi, davadan çekilmesi için ona baskı yapmaya çalışıyor, ancak adalet arayışı sarsılmaz. Duruşma ilerledikçe Peck, Alford ve özellikle Badham kendi korkuları ve önyargıları kadar birbirleri hakkında da çok şey öğrenirler. Vizyona girdiği günden bu yana, bu zekice hazırlanmış, atmosferik film, izleyiciler tarafından yalnızca kendi çocukluklarına değil, aynı zamanda yurttaşlığın ve sevecen babalığın parlak bir örneği olan Peck’in canlandırdığı kahramanca imaja da sıcak bir şekilde karşılandı. Ayrıca Elmer Bernstein’ın harika bir müziği var. Deneme sahnelerinin dili, duyguları ve genel konusu bazı çocuklar için biraz kaba olabilir, ancak Peck’in sağlam, idealist ellerinde tüm iyi şeyler zafer kazanır. Bu, Robert Duvall’ın ilk filmiydi.